Joachim Roch Hempel (1745-1810)
Urodził się w Olsztynie w 1745 r. Rodzicami jego byli Kacper Hempel oraz Anna Garszyńska. Skończył Kolegium Jezuitów w Reszlu a następnie studiował w Akademii Krakowskiej. Tam 6 lipca 1764 roku otrzymał patent na inżyniera architekta.
Po ukończeniu studiów wstąpił do wojska. W 1770 roku otrzymał patent porucznika z rąk Michała Czartoryskiego kanclerza wielkiego Litewskiego. Sześć lat później Hetman Wielki Litewski Józef Sosnowski mianował Joachima Rocha kapitanem oraz adiutantem przy buławie polnej Wielkiego Księstwa Litewskiego. Po ożenku z Anną Chrzanowską wystąpił
z wojska i osiadł we wsi Jackowice w pobliży Brześcia Litewskiego. Z małżeństwa tego przyszła na świat córka Barbara. Wyszła ona za mąż za majora wojsk polskich Poświatowskiego. Po śmierci męża wyjechała do Sieniawy, rezydencji Czartoryskich
i tam żyła do swojej śmierci w 1844 r. To tej Basi, swojej przyrodniej siostrze oraz swojemu szwagrowi, szwoleżerowie tak często kłaniają się w listach.
Po śmierci swojej pierwszej żony Anny, Joachim Roch sprzedał wieś Jackowice,
przeniósł się do Puław i tam jako architekt i inżynier na dworze Czartoryskich pozostawał prze długie lata. W 1790 roku otrzymał od Sejmu Królestwa Polskiego szlachectwo i herb Prątnicki.
Drugą żoną Joachima Rocha była Zuzanna z Hoffmanów, według rodzinnych notatek, córka dyrektora poczty i wnuczka oficera saskiego osiadłego w Polsce.
W pamiętnikach Leona Dembowskiego można znaleźć taką oto krótką wzmiankę o Joachimie Rochu: „Hempel człowiek zacny i powszechnie szanowany, rozstrzygał i zatwierdzał wszelkie plany budowli we wszystkich dobrach i kierował działem pomiarów.”
Pod koniec życia osiedlił się wraz z rodziną w majątku Końskowola koło Puław,
który dzierżawił od Czartoryskich. Z drugiego małżeństwa z Zuzanną miał według akt parafialnych we Włostowicach dwanaścioro dzieci: Joachima (1787), Stanisława Kostkę (1788), Mariannę Zuzannę (1789) Józefa Tadeusza (1790), Zofię (1792), Antoniego (1794), Aleksandra (1795), Karola Jana (1798), Jana Nepomucena (1800), Elżbietę Józefę (1802), Emerykę Teofilę (1807), Zofię (1810). Karol Jan, Jan Nepomucen oraz Emeryka Teofila zmarli we wczesnym dzieciństwie.
Joachim Roch Hempel zmarł w 1810 roku, natomiast jego druga żona zmarła w 1825 roku. Oboje pochowani zostali na cmentarzu we Włostowicach koło Puław.
Joachim Hempel (1787-1874)
- wojskowy polski, oficer pułku szwoleżerów, sędzia pokoju powiatu łukowskiego. Był synem Joachima Rocha Hempla i Zuzanny z Hoffmanów. Początkowo uczył się w domu pod kierunkiem ojca oraz artystów współpracujących z puławskim dworem Czartoryskich, m.in. Jana Piotra Norblina; później studiował w Akademii Zamojskiej oraz odbywał praktykę inżynierską przy pomiarach brzegów Wisły. Od lipca 1807 r. służył wojskowo.
Zaciągnął się do pułku szwoleżerów w Warszawie 5 lipca 1807 r. W stopniu wachmistrza brał udział w wojnie hiszpańskiej, 14 lipca 1808 r. pod Medina del Rio Seco został ciężko ranny (sześć ran od szabli) i dostał się do hiszpańskiej niewoli, jednak po czternastu dniach odbity przez francuską piechotę; wysłany został na leczenie do Bayonny, gdzie dowodził odziałem rekonwalescentów pułku. Awansowany do stopnia podporucznika 21 sierpnia 1809 r., porucznika 6 grudnia 1811 r. Uczestniczył w szeregu kolejnych kampanii napoleońskich, biorąc udział łącznie w 29 bitwach, m.in. w 1809 pod Wagram i Znaim, w kampanii rosyjskiej 1812, bitwach pod Dreznem i Lipskiem w 1813 oraz w kampanii francuskiej 1814. Podczas bitwy pod Dreznem w pościgu za wycofującym się przeciwnikiem, z odziałem 40 lansjerów szarżował i rozbił austriacki batalion, biorąc do niewoli 300 żołnierzy. W kampanii 1814, pod Arcis-sur-Aube, rozbił batalion bawarski i osłonił cesarza. W lutym 1814 r. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej. Otrzymał tytuł kawalera cesarstwa. Awansowany do stopnia kapitana 15 marca 1814 r. Po upadku Napoleona wrócił do kraju i wystąpił z wojska. Służbę zakończył w stopniu kapitana gwardii. W 1817 r. poślubił Rozalię z Dmochowskich, i osiadł w Tuchowiczu. Doczekał się z nią sześciu synów i trzech córek. Jednym z synów był Jan Marian (1818-1886), organizator górnictwa w Królestwie Polskim. Joachim Hempel pełnił kilka godności szlacheckich, był m.in. sędzią pokoju powiatu łukowskiego, prezesem wyborów do Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, członkiem Towarzystwa Rolniczego. W powstaniu listopadowym był instruktorem krakusów i kosynierów. Przeciwnik powstania styczniowego, ale za kontakty z powstańcami był krótko więziony
Stanisław Hempel (1788- 1873)
Służbę w pułku szwoleżerów gwardii rozpoczął w 1807 r. w 6. kompanii. Szybko awansował i 4 października 1808 r. był już podporucznikiem, niespełna rok później porucznikiem, a w trakcie kampanii 1812 r. uzyskał szlify kapitańskie. Odbył kampanie 1808-14. Walczył pod Medina de Rio Seco, Wagram, Witebskiem, Możajskiem, nad Berezyną, Lützen, Budziszynem, Dreznem, Lipskiem, Hanau, Brienne, Montmirail, Laon, Chateau-Thierry, Arcis-sur-Aube. Ranny 4 października 1808 r. pod Medina de Rio Seco. Otrzymał Legię Honorową i został kawalerem cesarstwa, 1 maja 1814 r. udał się z pułkiem do Polski.
Józef Tadeusz (1790-1812). Urodził się w Puławach. Ukończył prawdopodobnie Szkołę Kadetów. Służył w 16 p.p. Księstwa Warszawskiego. Brał udział w kampanii 1812 r. Odznaczył się pod Smoleńskiem i Możajskiem. Awansował do stopnia kapitana i był odznaczony krzyżem Virtutti Militari. Zginął w walkach nad Berezyną.
List 1
Dnia 1 września 1808. Santa Maria
Najukochansi Rodzice
List pisany od Mamy odebrałem który mnie
Zmartwił gdym się dowiedział że Papa
iest słaby y Mama się martwi, trzeba
sobie perswadować jak można przeszłe
= Rzeczy już się nie wrócą. Co do
nas donoszę że nam się powodzi jak
może bydź naylepiey, Ja przed
dwoma tygodniami dostałem nominację
na Porucznika, od samego Cesarza
Joachimek, ieszcze szczęśliwszy ode=
=mnie bo zasłużył sobie na honor
wielki, został Wachmistrzem y iest
podany do krzyża Legyi Honoeowej
a to w Batalyi pod Rio Seco się
dystyngował pierwszy wypadł na koniu
na Hiszpanów za nim kilkunastu
z Żołnierzy gdzie wpadł wyrąbał Nieprzy
=jaciela, Francuzi ze szczętem
znieśli Hiszpanów Armaty wszystkie
zabrali w tey afferze letko
był ranny w Głowę y w Rękę
co już prawie zupełnie zgoioną
lecz dla zupełnego wy kurowania
wzięto wszystkich rannych do Ba=
=yonny Miasta Francuzkiego
nad samą Granicą hiszpanską
ja często bardzo do niego piszę
a on do mnie; dnia dzisiejszego
jadę z Porucznikiem Jankowskim
tam za sprawunkami żołnierskimi
gdzie się osobiście z nim zobaczę.
My stoiemy niedaleko Granic
Francuzkich, jesteśmy od Cesarza
mocno kochani, y od wszystkich
Franzuzów poważani, zdrów jestem jak
Koń, Żołnierskie życie mi służ=
=ży dobrze, Joachimek takoż do
brze wygląda _ Fredro ślicznie
się kłania złączył nas Pułkow
nik do kupy, Fredro Ja y Joa=
=chimek jesteśmy w jednej kom=
=panyi a to w kompanyi Fredry
powiedział Pułkownik że Puławiaki
będą wszystkie w kupie, xy 60
którę od dawna są w Paryżu, nie=
chciałem tu sprowadzać, dla tego że
nam na pieniądzach nie zbywa, może
Mamie z cięszkością przyszło a my
bez tego bardzo obejść się mogli.
Basia przysłała nam xy 6 przez
Kapitana Dziewanowskiego lecz on
List zgubił y powiada że te Pieniądze
Byli mu dane, samymi Dydakmi pruskiemi
Co bardzo wątpię żeby Basia miała do hisz=
=pani przysyłać pruskie Dydki.
Teraz rodziców żegnam y Całuję, y wszystkie
Rodzeństwo, y Elżunię która do mnie
Pisała, lecz że nie mam Czasu nie mogę
Odpisać, do Joachimka pisałem
Wielką burę że tak leniwy
W pisaniu y napisałem jak
Nienapisze zaraz do Rodziców; Jak
Tylko do Bayonny przyjadę będę
go bił. Basię y Szwagra
ślicznie całuję, P:Reyterowi kłaniam
Polcom, Babulę Wujaszków w
Markuszowie wszystkim kłaniam
Rodziców po sto razy ściskam
Stanisław Hempel
Sabińskiego mego wielkiego
Przyjaciela ślicznie ściskam.
** P. Reyter to prawdopodobnie, jak mi się udało ustalić,
malarz przebywający podobnie jak Hempel na dworze Czartoryskich w Puławach
List 2
X 1808
Nayukochańsi Rodzice Dobrodzieystwo
Mocno to zapewne lecz bez wątpienia zastanawiało Rodziców Dobro
iż przez tak długi czas żadnej nie mieli wiadomoś=
ci odemnie. Lecz to nie moją było wino, poniewasz
od Marca iakeśmy tylko weszli do Hiszpanyi
wciąrz w pracy i nieustanne utarczki odprawowali=
liśmy z Insurientami Hiszpanskiemi i często
podni ośm stojąc zawsze pod gołym niebem
nierozbierani konie nierozkulbaczone mając byliś=
my. Spoczątku bardzo nam przykre były takie wy=
gody a osobliwie stojąc między Gorami Pieney=
skiemi gdzie wdzień Nay okrpniejsze Upały.
Szczego wielkie panowały horoby i wiele Ludzi
Marło, a wnocy nay zimniejsze i przenikające
panuią wiatry. Lecz poźni tak się Człowiek
do tego przyzwyczaił iż zdawało się że to
tak koniecznie być musi wszystko to
Zukontentowaniem znosiło się przypomina
iąc sobie iż to dla Oyczyzny się czyni.
Stamtąd udalimysię pod granicę Portugalske
Gdzie na godzin 7 za Paleneio pod Dowoc
Twem Marszałka Besiera Starliśmy się
Z Armią Hiszpańsko złożoną z Woyska
Regularnego która przeszło 60 tysięcy Mocna
Zmiecioną została przez naszą dywizyie
Składającą się z 13 tysięcy. Gdzie nasz
2 gi Swadron bardzo się dobrze popisał. Kilku
się nas dystyngowało lecz coi nieszczę
śliwie osim razy będąc pleyzerowany
Dostałem się do niewoli Hiszpapans=
Kiej. Ale po 14 dniach odbity byłem
Przez piechote Francuską i oddany
Do Lazaretu w Paleney i skont transpor
Towano mnie aż do Lazarety Bayonskie
go. Gdy Armia się rreyterować musiała
a tak trzy Miesiące zostając w Lazarecie
Zupełnie wygoiony iestem i lubo rany
moie bardzo Znaczne były lecz tak
szczęśliwe i Żadnemu nie podpadam
Kalectwu. Teraz Zostaie nad Granico
Hiszpańsko gdzie mnie tegosz depo
Komendantem zrobili. Awansowałem
I podany iestem do Krzyża. A ponie
Waz wkrótce wracam do Regimentu
Tam go otrzymam.
Zostaję dozgonnie z największym
Uszanowaniem
J. Hempel
Elżuni chociaż troszku spóżnione
Zawsze jednak nayszczersze powinszowania zasyłam
List 3